Zomer 2017

We zijn onderweg.

Nadat de motor en de generator gisteren een grote beurt hebben gehad, is het vandaag tijd om de voorraden aan te vullen. 

Fruit, groenten,  wijn en bier …. natuurlijk …..  alles verdwijnt in Pietertje 2.

Het is prachtig weer en we hebben er zin in.

Bijboot aan boord gehesen en om 14.00 uur gaan de trossen los.

Helaas is Roompot Sluis tot half juni gestremd, dus plannen we de route naar zee door het kanaal van Hansweert.

We zien wel hoe ver we komen.

Nadat we diesel hebben getankt in Bruinisse, varen we om 15.15 uur de sluis uit.

Ons plan om in Wemeldinge of Yerseke te overnachten laten we varen.

Het is heerlijk weer en het blijft lang licht, dus gaan we voor Breskens.

In het kanaal  moeten we een kwartiertje wachten voordat de spoorbrug opent, maar uiteindelijk zijn we om 18.00 bij Hansweert gesluisd.

Het is een prachtige avond, maar de route naar Breskens is nog lang.

Tegen 21.30 uur meren we er af en sta ik te koken met een prachtige avondlucht op de achtergrond. 

Het was de eerste dag.

De boulevard van Oostende

Om 6.00 begint de schipper te woelen. ik herken de onrust.

Een klein half uur later varen we de Westerschelde op.

Er staat een lekker windje en het is heerlijk zeilweer !

Zonnig en helder.

We zijn toe aan een soort relaxdag in Oostende., waar we om 12.00 uur afmeren, na hartelijk begroet te zijn door havenmeester Simon.

We lunchen uitgebreid  op het terras van de club, halen een paar uur slaap in en wandelen de boulevard op. 

Daar zijn enorme veranderingen aangebracht.  een grote  oranje beeldengroep vraagt veel aandacht en we begrepen dat niet elke Oostendenaar hier blij mee is.

Het permanente zandkastelenproject  vordert gestaag, maar is nog niet af.

's Avonds weer heerlijk in de club gegeten en vroeg naar de kooi.

De kok hier kookt geweldig, een aanrader.

Het was een super relaxdag.

Mooie architectuur in Duinkerken tegenover de marina.

Superfit worden we wakker;  zo'n dag ontspannen heeft ons goed gedaan.

Na een ontbijtje varen we om 10.00 uur de haven uit,.

Alweer een prachtige zonnige dag met een pittig zeilwindje.

Prima wind, dus de zeilen gaan omhoog.

Onderweg worden we via de VHF opgeroepen.

Een schip meldt dat ze zich aan stuurboord van ons bevinden en vraagt of dit voor ons bekend vaarwater is én of wij geen problemen hebben.

Voordat we kunnen antwoorden passeert aan stuurboord een schip, waarvan de bemanning vrolijk naar ons zwaait. 

We begrijpen er niets van, totdat we weer worden opgeroepen. 

Een melding zonder scheepsnaam of positie van wederom een  schip aan stuurboord,

Zo'n anderhalve mijl rechts van ons zien we een zeilboot.

Hilco vraagt wat het probleem is en meldt desgevraagd dat wij 17 meter water onder de kiel hebben.

Wedervraag via de VHF  " bent u bekend hier "  en we willen nu naar u toe varen richting Duinkerken.

Hilco " dat zou ik niet doen,  want er ligt een zandbank tussen ".

Antwoord, ja dat weten we want wij hebben geen water meer  onder de kiel en zijn vastgelopen.

Het is afgaand water en bijna laag tij.

Hilco adviseert ze te proberen om te draaien en via de boeien de aanloop straks opnieuw te nemen,

We vermoeden dat ze per abuis de zandbank aan de verkeerde kant hebben aangevaren, maar kunnen verder niets voor ze betekenen.

" Bent u bekend hier " , een vraag die we niet snel vergeten, zorgelijk ook.

Even na 14.00 uur zijn we afgemeerd en maken kennis met Chris en Marleen, leuke Belgische mensen, filosofisch ingesteld en met veel liefde voor muziek.

Voor ons meert een enorm stalen Belgisch zeilschip af, door de eigenaar zelf gebouwd. 

Op weg naar de Azoren en een eerste stop in Duinkerken, we vinden dat humor.

We hebben problemen met de toiletpomp, die pompt dus niet.

Wat een gepiel in zo'n hoekje achter de toiletpot. 

Drukknoppen gedemonteerd, maar in orde bevonden. 

Corrosie in de pomp zelf blijkt de oorzaak en contactspray biedt uiteindelijk uitkomst. Alles werkt weer.

Zo'n oncomfortabele emmer aan boord is wel erg middeleeuws.

Joepie. Hoe blij een mens kan zijn met een werkend toilet !

We koken aan boord, internetten en lezen wat … en weer is er een dag om.

Het was een zeildag(je)

De werkzaamheden aan de nieuwe haven van Dover zijn in volle gang

Och mensen, wat een geweldig weer.

Eerst boodschappen in Duinkerken gedaan; een flinke wandeling, maar er is een prima Monoprix in het centrum.

Om 10.30 uur zijn we weer op zee.

Er staat weinig wind, dus de motor moet worden bijgezet.

Een stuk voor Calais zijn de windgoden ons welgezind en kunnen de zeilen worden uitgerold.

Het lijkt een geweldige zeildag te gaan worden.

Veel scheepvaart om ons heen, maar er zit gelukkig maar één containerschip bij dat we echt in de gaten moeten houden.

Leuk om de White Cliffs of Dover weer in beeld te krijgen.

Via Port Control Dover vragen we toestemming de Oostelijke ingang binnen te varen en om 16.45 UTC zijn we in het Granville Dock afgemeerd.

De werkzaamheden aan de nieuwe haven van Dover zijn in volle gang en er wordt ook in het weekend doorgewerkt.

Een enorm ambitieus project, maar het ziet er geweldig uit.

Tijdens een biertje in de Royal Yacht CLub komen tot onze verrassing Chris en Marleen binnenlopen.

Een biertje  op het terras met uitzicht op zee, wat wil een mens nog meer ?

Zij eten vanavond in Dover, maar wij hebben besloten om aan de clubmaaltijd deel te nemen, die zo nu en dan door een van de leden wordt klaargemaakt.

Indiaas eten vanavond. Aan de bar maken we kennis met de kok.

Wat een leuke verrassing als we 's avonds arriveren.

De maaltijd is in de zaal boven de club, met een enorm terras dat uiteraard ook uitkijkt op zee.

Daar kom je normaal nooit.

Veel vlaggetjes van landen en havens en lekkere muziek.

Met zo'n 12 man aan een lange tafel.

Een bont gezelschap, o.a. een acteur, een wetenschappelijke nerd, een off shore man die weer op het punt staat naar de Falkland eilanden te vertrekken, een gulle barjuffrouw, een Indier die is opgegroeid in Afrika. 

Je zou er een boek over kunnen schrijven.

Het is bijzonder en gezellig en het klopt " wie reist kan veel verhalen".

Het eten is heerlijk en de kok glundert.

Zielstevreden stappen we naar buiten, ik zeker. 

Gezoend door een acteur en charmante handkussen van twee vreemde mannen.

Kijk heren, zo willen wij vrouwen dat ook wel in Nederland !

Het was charmante mannen dag.

We verlaten Granville Dock via de westelijke uitgang

Zon, zon en nog eens zon.

Vroeg wakker maar het tij loopt nog niet mee.

Het Granville dock gaat om ca. 10.30 Engelse tijd dicht tot het volgende hoog water, dus voor die tijd moeten we weg zijn.

Om 9.15 uur zijn we op zee, nadat de lichten bij de havenuitgang voor ons op groen zijn gesprongen.

Geen wind, vandaag wordt het echt motoren.

Net buiten zie ik ineens een groot met gele bakens beboeid gebied, dat er nooit was. 

Het blijkt het  gezonken cargo schip te zijn, waarover we gisteren al hoorden via maritieme waarschuwingen op de VHF.

Het moet een flink scheepswrak zijn en we vragen ons af of dat ooit zal worden gelicht.

Het is zo kalm op zee, dat ik nu in concept de eerste dagen op zee voor onze website uittyp.

Als we al kabbelend een plak gemarineerd vlees met een tomatensalade zitten te eten komt er via de VHF een Mayday binnen.

Bij Newhaven is een powerboot met 5 man aan boord  op de rotsen gevaren en de boot maakt water. 

Schepen in de buurt wordt verzocht assistentie te verlenen.

Altijd schrikken, maar we zijn te ver uit de buurt, dus kunnen niets doen. Jakkes.

De zee blijft kalm, we maken zo nu en dan een foto en voor we het weten ligt Eastbourne voor ons.

Er is een motorboot aan het stuntelen voor ons in de sluis, dus varen we kalm naar binnen als de boot eindelijk is afgemeerd.

Met wat passen en meten ligt het sluisje flink vol en kan er niemand meer bij.

We tanken diesel en om 16.00 zijn we afgemeerd.

De bimini gaat omhoog en het biertje smaakt lekker.

We pinnen wat  ponden en eten lekker Indiaas bij restaurant Ganges.

Het is doodstil in de haven.

Het was Mayday dag.

De prachtige kliffen bij Beachy Head

Zomerser kan het niet !

Om 7.45 zijn we door de sluis en op weg naar de Solent.

Het is stil op het water en er staat praktisch geen wind.

Willen we ergens komen, dan moet helaas de motor  aan, dus zo gedaan.

Onderweg komen we een krabvisser tegen die zijn volle korven aan het legen is, mooi.

Vuurtoren Beachy Head is om 9.00 uur gepasseerd. 

Als je ziet hoe prachtig de witte kliffen in de zon liggen, kan je je niet voorstellen dat dit een favoriete plek van zelfmoordenaars is… dat ze zich hier niet bedenken.

We vorderen gestaag en ik sta lichtjes deinend een salade met wit boontjes en tonijn te maken.  Een witte wijn erbij zou lekker zijn, maar nee…nooit op zee !

Ter hoogte van Portslade wordt een enorm windmolenpark aangelegd.

Een groot aantal  boten is bezig met de werkzaamheden en het duurt ruim een uur voordat we het enorme werkgebied voorbij zijn gevaren.

De passage van de Looe is een eitje en inmiddels staan de zeilen.

Eenmaal door de Looe zien we Wight nog steeds niet liggen vanwege de  heiïge warmte op zee.

Tegen 17.30 uur zijn we voor de ingang van de Medina.

Het is ongekend rustig hier, dat zal met het voorseizoen te maken hebben.

Bij Cowes Yacht Haven staan zowaar borden dat er ligplaatsen beschikbaar zijn,

Een klein uur later liggen we achterin de rivier Medina tegenover de Folly Inn.

Een beroemde pub waar we jaren geleden ooit een keer zijn geweest.

Verderop valt de rivier droog, maar wij staan vannacht alleen een paar uur met de kiel in de mud.

Als je roept of je via de VHF meldt, haalt een bootje je op om bij de Folly Inn te gaan eten of wat te drinken.

De kosten van de overtocht van 2 minuten zijn 3 pond per persoon, retour, dat wel.

We pompen de bijboot maar op, tenslotte hebben we die niet voor niets bij ons.

In de pub krijgen we vieze fish and chips, jakkes wat goor en ongezond.

Jammer, maar het bier smaakt gelukkig goed.

We tuffen op ons gemak terug naar Pietertje 2.

Het was vieze fish and chips dag.

Aan het einde van de rivier Medina bij de pub Folly Inn.

TIjdens het ontbijt horen we een enorme plons.

We stuiven naar buiten omdat we denken dat er iemand in het water is gevallen.

Maar nee, een flinke dolfijn duikt op naast de boot, onder de steiger door en springt hoog aan de andere kant weer te voorschijn.

We staan met open mond te kijken !

Een dolfijn aan het eind van een rivier die droogt valt.

Hij zwemt nog een rondje, maar koerst gelukkig de kant van de zee weer op.

We hebben een  paar foto's kunnen nemen, heel bijzonder.

Later horen we dat deze dolfijn zich hier vaker laat zien en Blade Runner wordt genoemd.

Kalm varen we richting Yarmouth, een kleine 2,5 uur verderop.

De haven  blijkt totaal veranderd te zijn. 

Volop steigers met een vaste verbinding naar het stadje.

Vroeger lag je tussen de palen en moest je maar zien hoe je aan land kwam.

Toch wel jammer, die verdwenen "romantiek" ; blijkbaar  past dat niet meer in deze tijd.

We wandelen rond en bezoeken de Royal Yacht CLub.

Als Hilco het restaurant inloopt met zijn Tilley Hat nog op, vraagt een keurig uitziende Royal Member of hij zijn hoed wil afzetten.

Hilco kijkt achterom naar het portret van Koningin Elisabeth en antwoord koninklijk "thank you"  en zet zijn hoed af.

Geheel in stijl en zonder te grijnzen !

Het uitzicht over de Solent is er prachtig  en de sfeer is prima.

Veel dames met Queen Elisabeth kapsels en zeker niet in korte broek,  wel de broek aan volgens ons.

Net  terug aan boord vraagt een  nederlands passerend stel, of wij degenen van de website Pietertje2 zijn.

Ja dus. 

Ze vertellen dat wij hen hebben geïnspireerd  om dit jaar voor het eerst naar de Kanaal Eilanden te zeilen en hoe geweldig ze het vinden.

We vinden dit superleuk.

Hun boot heet Zeevolk en we hopen voor hen dat er nog heel veel mooie reizen volgen !

Lekker laat aan boord gekookt vanwege de hitte,  franse buren aan ons helpen afmeren en nu met een boek naar bed..

Het was Hare Majesteit dag.

Bezoek van een dolfijn op de Medina

In eerste instantie hadden we het plan om in Lulworth Cove te gaan ankeren, maar daar komen we op het allerlaatste moment toch van terug.

De wind neemt toe aan het einde van de dag en behalve de swell in de baai kunnen er via de kliffen vreemde windstoten in de baai ontstaan.

Daar hebben we geen zin in.

Het blijft motoren en soms een stukje zeilen geblazen, totdat de wind weer afneemt.  Zucht. 

Zoals vaak op zee, soms te veel en soms te weinig wind.

Hilco neemt de inner  race onder de prachtige kustlijn, die hier Jurrasic Coast wordt genoemd.

Als we door "de Eddies" van de branding heen zijn komt er in de verte een militaire powerboat aanstuiven.

Via de VHF melden ze dat we in de vuurlinie liggen en er straks schietoefeningen worden gehouden.

Vriendelijk maar duidelijk wordt ons bevolen om direct 6 mijl uit de kust te gaan varen, koers 250 graden en daar onze reis te vervolgen.

Haha, voor je het weet wordt je uit je zeilschoenen geschoten !

Gehoorzaam als we zijn volgen we onmiddellijk het bevel op en een klein uur later zijn we buiten schootsveld.

Onderweg moeten we standby blijven op een speciaal VHF kanaal en bij dringende vragen kunnen we contact met Firing Race Control 008 opnemen.

Wat jammer nou dat dit niet nummer 007 is. 

Stirred, not shaken… dat zou pas leuk zijn !

Als we Weymouth binnenvaren is er volop plek aan de steigers en liggen we even later keurig afgemeerd met de kop op de wind.

We relaxen, ik kook aan boord en we hebben het prima naar onze zin.

Zeker nadat we besloten hebben een rustdag in te lassen.

Wind en getijden zijn de  komen dagen niet echt gunstig.

De wind  op de kop als we richting Dartmouth gaan en naar de overkant richting Kanaaleilanden gaat de stroom in de Race van Alderney pas 's avond na 22.30 uur meelopen. Puzzel puzzel.

Rustdag dus en niet morgenochtend om 6.00 uur weg om in de baai van Alderney te ankeren tot de volgende dag.

Het was een dag in de vuurlinie.

De avond valt in Weymouth

Uitgeslapen worden we wakker  

Licht bewolkt en wat koeler, dat is ook wel eens lekker !

Hilco klust en vervangt wat onderdelen en ik schrijf wat om me heen.

De boodschappen zijn binnen en "ons huishouden" kan weer een paar dagen goed draaien.

Pizza in de oven, garneren met parmaham en rucola , glaasje wijn erbij en voor je het weet is de dag voorbij.

Bijzonder, dat je het zo naar je zin kunt hebben als je je tijd voor een deel al navelstarend of met een boek doorbrengt.

Het ziet er naar uit dat we toch nog een paar dagen verder naar  het Westen zullen gaan.

De weerkaart verandert momenteel elke dag, dus we proberen ons uitgangspunt  " zo de wind waait " aan te houden.

We hebben geen haast.

De temperatuur is wisselend vandaag, soms wat fris, soms benauwd, soms wat wolken en de windsterkte wisselt regelmatig

Het was onthaastdag.

Deze visser arriveert in een fascinerende neon aangelichte omgeving.

Het is fris en er staat een stevige wind vandaag.

Voor de tweede keer proberen we de klamp van een van de kleine luikjes in de voorpunt te verlijmen, met twee componenten expoxy lijm.

De greep lag eergisteren ineens op de grond.  

De eerste lijmpoging hield slechts anderhalve dag en liet daarna weer spontaan los van het plexiglas raamluik.

Het lijkt erop dat de materialen elkaar niet verdragen.

Zonder,  of met een gammel danwel openstaand voorluik wil je echt de zee niet op.

Niet fijn en we gaan zeer zorgvuldig te werk bij de nieuwe lijmpoging.

Hopelijk gaat het nu goed.

Er komen diverse vissersboten met hun vangst aan in Weymouth, vaak met een aantal mannen aan boord die graag een dagje vissen op zee. 

De vissen worden van hun mooiste filets ontdaan (die zijn bestemd voor de horeca) en de rest van de vangst mag mee naar huis.  Veel kabeljauwachtige vis, schelvis en schol.  Ziet er mooi uit.

Ik vind het altijd verbazingwekkend hoe gul de natuur ons mensen ten dienst staat in de voedselketen, alhoewel ze daar natuurlijk zelf niet voor kiest.

Van weeromstuit gaan wij ook maar fish and chips halen, bij de dit jaar bekroonde visboer vlakbij de haven.

Lekkere kabeljauw, in ieder geval in prima olie gefrituurd en het is een prima lunch.

Met een trui aan eten we in de kuip.

Het was een lijmpoging dag.

Hier liggen we in Weymouth, met aan de overkant de vissersvloot.

En jawel, daar ligt'tie weer; de greep is wederom van het voorluikje losgekomen.

We maken ons nu echt zorgen.

Hilco gaat voor advies naar de wal en hoort dat dit een hele specialistische klus is.

Het perspex moet worden geëtst, er moet een een speciale primer onder de lijm, maar last but not least de lijm moet worden besteld omdat dit probleem maar heel zelden voorkomt.  

Uiteindelijk is dan ook nog niet zeker of het resultaat goed uitpakt.

Hilco hakt de knoop door en gaat een nieuw luik bestellen.

Omdat het weekend is kan dat pas a.s. maandag; de levertijd is 4 - 5 dagen.  

Balen, maar wel verstandig en noodzakelijk.

Mijn beeldhouwersgenen draaien op volle toeren.

We hebben nog een oud luik, dat we ooit per ongeluk flink hebben beschadigd doordat het openstond terwijl we de schoot van het voorzeil aanhaalden. Dat hebben we bewaard,

Het luikframe is verbogen, maar volgens mij het raam zelf niet.  

Hilco gelooft er niet in, maar ik wil een poging wagen.

Het lukt ons na veel vijven en zessen frame en raam te demonteren en wat blijkt.... het raam met een prima greep erop is perfekt vlak en niet beschadigd. 

Volgens mij melden mannen dan minstens twee keer  "ik zei het toch ! "

In volledig harmonieuze samenwerking maken we uiteindelijk van twee beschadigde luiken één nieuw perfect voorluik.

Als Hilco de waterslang erop zet voor controle op de dichtheid,  lekt het in eerste instantie.

Gelukkig blijkt het aan onvoldoende flexibele kit onder het frame te liggen.

Het luik wordt weer gedemonteerd, kit aangevuld, en opnieuw gemonteerd.

Joepie, alles werkt en is waterdicht.  Wat een geluk.

We zijn echt blij, veiligheid gaat boven alles !

De dag gaat snel op deze manier en de volgende bus naar Jurrasic Coast vertrekt pas om 16.45.  

Dat uitstapje laten we aan ons voorbij gaan.

Nu is het tijd voor een glaasje en de planning voor de komende dagen.  

De wind blijft maar West staan.

Het was een klusdag.

Eindelijk ... licht aan de horizon !

We wagen het er maar op !

Er staat een flinke wind, maar we willen we verder na deze 3 dagen in Weymouth, waar we het overigens erg naar ons zin hebben gehad, ondanks de klussen.

We gaan niet verder naar het Westen.

Voor de Scillies wordt de komende dagen zo'n BF 6 afgegeven en om daar met zo'n permanent beukende wind op de kop te arriveren, hebben we geen trek in.

Naar de Kanaaleilanden dus.

Als het erg tegen zit, ankeren we bij Alderney en gaan dan de volgende dag vroeg in de ochtend met de stroom mee naar Guernsey.

Dat wordt dan wel een flinke tijd wachten aan het ponton totdat het water hoog genoeg staat boven de sill, maar dat moet dan maar.

Om 9.00 uur gaan de trossen los en voor het eerst in de vakantie hebben we sokken, een trui en een zeilbroek nodig.

Het is fris, flink grijs en het zich is matig.

Met zo'n 50 mijl (Alderney) of ruim 70 mijl (Guernsey) moet je daar niet te lang over nadenken.

Ik slik een zeeziektepilletje en verdwijn een paar uur later in het vooronder.

Niet echt zeeziek, maar ook niet fit.  We hebben tot nu toe amper wind gehad, dus dat klopt !

Het lijkt eerst niet bezeild en we worden zo'n 12 mijl naar het Oosten weggezet.

Daarna komen we langzaam op de goede koers en kunnen de zeilen zowaar worden gehesen.

Uur na uur beukt Pietertje 2 zich een weg door de golven, met gemiddeld zo'n 18-24 knopen scherp aan de wind. 

De schipper houdt zich kranig ... en ik eigenlijk ook wel.

Jammer dat het zicht zo slecht is.

Tegen 17.00 uur zijn we bij Alderney en besluiten we door te gaan naar Guernsey.

Helaas is het niet meer bezeild en hebben we bijna twee uur lang  ca. 5 knopen stroom tegen.

Tergend langzaam vorderen we en we zijn blij  als plotseling een prachtige strook licht aan de avondhemel tevoorschijn komt.

Het wordt een latertje, maar even na 21.30 uur en nog voor het donker zijn we afgemeerd aan een ander schip aan een prima steiger in de haven van Sint Peter Port.

Een half uur geleden en nog onderweg  heb ik de lasagna al in de over gezet;  de salade draai ik in een paar minuten in elkaar.

Oh wat heerlijk, lekker in een haven. lekker eten, lekker flesje wijn.

Alles in orde met ons en het nieuwe luik functioneert perfect.

Het was een lange winderige dag.

Verrassing onder water,

Alle leed is geleden en we worden wakker onder een stralende zon aan een strakblauwe hemel.

Het wordt al vroeg onrustig in de haven.

De buurman aan wiens boot we liggen afgemeerd meldde gisterenavond dat hij om 9.30 uur wil vertrekken.

Even niet gedacht aan de Engelse tijdzone, zitten we een uur te vroeg kant en klaar te wachten om onze boot te verleggen en de buurman vrij baan te geven. 

Jammer, want ik lag nog zo lekker, maar goed "de morgenstond  etc.".

Na een rustig ontbijtje, vertrekt de buurman richting Cherbourg en liggen we prinsheerlijk alleen aan de steiger.

De machine draait wasjes, we klussen, doen boodschappen, kortom een doodgewone dag onder een stralende zon.

Bij laag water staan we net met de kiel in de mud en zien we bij de palen aan de binnenkant van onze steiger flinke stenen platforms onder water.

Echt opletten bij het afmeren daar !

Een bordje waarschuwt dat afmeren alleen maar met de boeg naar voren kan.

We doen het kalm aan vandaag en krijgen controle van een ambtenaar van de Bailiwick of Guernsey.

Ons aankomstformulier is in orde, dus we mogen blijven.

Ze vragen hier echt van alles op het formlier en de controle is streng, altijd al.

Dat gaat andersom nog leuk worden met de Brexit !

Het was een dag onder toezicht van de Bailiwick of Guernsey

Op weg naar DIx Neuf in Sint Peter Port.

Zo zonnig als het gisteren was, zo grijs is het vandaag !

De planning was sowieso om een dag hier te blijven, maar toch jammer.

Het ziet er naar uit dat het een lange regenachtige dag gaat worden, dus we lezen, we internetten wat, hebben medelijden met Max Verstappen... en de dag vliegt om.

Aan het einde van de dag komen onze buren aan de overkant van de steiger weer terug.

Kregen gisteren bezoek van hun dochter met een schattig kleinkind, een babytje nog en iedereen genoot.

Vandaag hebben ze - met kleinkind - in de regen gewandeld op het eiland Herm. 

Wat jammer voor ze, maar de baby heeft het prima naar haar zin en je hoort haar niet.

Als we aan het begin van de avond bij Dix Neuf op het terras aan de wijn zitten, begint het weer te sprikkelen.

We besluiten er een hapje te eten, zeker als een saxofonist jazzy muziek begint te spelen.

Het eten is lekker, de muziek goed en de fles wijn is leeg voordat we het weten.

Het was sauvignon blanc in de motregen dag.

What's in a name.

Idem dito als op  27 juni !

Regen. grijze luchten, heel fris ....... maar morgen is het waarschijnlijk droog !

Het blijkt dat havenmeester Pierre ons schip wel een heel bijzondere naam heeft gegeven.

Zijn uitspraak Pjetertjetoe is al heel bijzonder, maar de naam op het bonnetje is echt geweldig.  

Het was  een what's in a name dag.

Van dit uitzicht krijg je nooit genoeg.

Gelukkig ..... droog niet koud en een wat waterig zonnetje.

Als we afrekenen met de havenmeester blijkt dat ze de regeling van de 4e overnachting for free hebben geschrapt.

Bezuinigingen wegens de aankomende Brexit wellicht.

We hebben zin in het vervolg van onze reis.

Niet erg ver, maar we zijn lang niet op Jersey geweest en het is een prachtig eiland.

We wachten zo lang als mogelijk bij het afgaande water om de haven te verlaten; met zo'n 20 centimeter water  onder de kiel varen we weg en kunnen gelijk door naar Jersey.

De stroom loopt dan al een beetje mee, terwijl we gisteren dachten eerst nog buiten de marina hierop te moeten wachten. 

We vorderen prima en de zee met de wolkenluchten is echt prachtig.

Mooie kustlijn heeft Jersey, met de karakteristieke Jument en Tournier Rocks en net voor de ingang naar de marina het stoere zwart/witte Noirmont Point.

We komen zo'n 15 minuten voor laag water rond 18.30 aan en moeten dus een aantal uren aan het wachtponton voordat we de marina in kunnen.

Eén glaasje, een boek en gekookt aan boord, terwijl de neonletters naast de sill nog steeds een diepte van 0.00 cm aangeven.  Wel een handig systeem overigens.

Als ik sta af te wassen roept Hilco ineens " 2.70 meter...klaarmaken " !

Ja, dat heb je zo aan boord en binnen een paar minuten zijn we op weg naar een plek aan steiger F of G.

Aan de E steiger is ook plek, maar we vinden de vingersteigers daar veel te kort voor Pietertje 2.

We meren af op een ruime plek en hebben het naar onze zin.

Het was een rotsachtige dag.

Lunch in Relish.

Het heeft uren geregend vannacht en dat doet het nog steeds als we wakker worden.

Wel erg fijn dat het gisteren onderweg droog was.

Grijs, niet koud en zo nu en dan lijkt de zon door te komen.

Nog geen plannen voor vandaag, totdat de zon zich echt laat zien.

Op naar Saint Helier.  

Heerlijke stad, druk, maar een prima sfeer. 

De franse invloeden zijn zichtbaar en hoorbaar en deze stad voelt veel internationaler aan dan Saint Peter Port.

We lunchen lekker en licht in Relish en de lucht kleur steeds blauwer.

We bezoeken de grote Food Hall waar - eindelijk - volop keus aan verse groenten en fruit is.

Zo, de voorraadmandjes aan boord zitten weer vol.

Onderweg heb ik zowaar nog leuke jeans gescoord.

Het lijkt erop dat we zondag of maandag zonder zorgen, rare wind of geen wind weer verder kunnen.

Oui Oui, het was een franse dag.

Uitzicht vanaf het terras van Cock & Bottle op een van de leukste pleinen in Saint Helier

Het weer is comme ci comme ca, maar het zonnetje doet zijn best, dat moet gezegd.

We gaan shoppen. Dat komt nooit voor en ik heb er meestal helemaal geen zin in, maar hier !

Leuke winkels, breed aanbod en geen frutselige, bloemerige, kraaltjesdingen die je vaak in Frankrijk tegenkomt en waarbij je je gelijk weer in de hippietijd waant.

Zowaar, twee broeken, een super vestje en mooie T-shirts voor Hilco.

Na de lunch op een van de mooiste pleintjes in Saint Helier, maken we een wandeling rond de haven met, na een forse klim, een prachtig uitzicht op zee. 

Verder niets te wensen, wat een leven.

Het was shopping dag.

Afscheid van Saint Helier

Jeetje wat een bericht, om te lezen dat Frans Maas met nog een andere opvarende is overleden nadat zijn schip is gekapseisd voor de kust van Oostende.

Geweldige wedstrijdzeiler en prima botenbouwer, wat triest.

We hebben zijn prachtige sportieve zeiljachten in Breskens vaak bewonderd.

We liggen nu te wachten op voldoende water boven de sill.

Zo rond 12.00  uur is het zover en gaan we richting Saint Malo, zo'n 40 mijl.

Hilco heeft uitgekiend dat we nu maar eens de Oostelijke route richting Bretagne moeten nemen, omdat die waarschijnlijk beter bezeild is.

De barometer is in twee dagen van 1012 naar 1036 gestegen, dat gaat goed.

Even voor 12.00 uur varen we kalmpjes naar zee.

Dag Kanaaleilanden, we hebben het heerlijk gehad.

Het grote verschil in sfeer, taal en voedsel tussen Guernsey en Jersey blijft een wonderlijke ervaring.

Het is heerlijk zeilweer en in no time staan de zeilen.

Gisteren met Nick en Deborah uit Londen aan boord koffie gedronken.

Zij wilden eigenlijk morgen pas richting Saint Malo, maar Hilco heeft hen overtuigd dat het vandaag veel beter bezeild is.

Ze varen een mijl voor ons uit met hun mooie 47 voet Camper & Nicholson van 30 jaar oud.

Leuke mensen !

Het is genieten op het water en het hele traject is bezeild.

Gelukkig staat er tegen 18.00 uur nog ruim 5 meter boven de sill van Saint Malo en kunnen ook zij met hun diepgang nog ruimschoots naar binnen.

Als we afgemeerd liggen en ik sta te koken,  kondigt de Condor ferry die dagelijks naar de Kanaaleilanden heen en weer vaart zich luidruchtig aan.  

Die blijft hier vannacht liggen en ik was even vergeten wat een herrie de Condor generatoren maken.

In combinatie met het geklots in onze box vlakbij de sill is het niet ideaal voor een ongestoorde nachtrust,

Het was een dag met een Bretons einde.

De zee komt, de zee gaat.

Een frisse ochtend als we vroeg wakker worden,  na een onrustige nacht.

We besluiten in de marina van oude binnenstad Intra Muros te gaan liggen, waar je alleen maar via de sluis kunt komen.

De sluis draait uiteraard op het ritme van de getijden. Voor vandaag is dat op de hele uren van 13.00 t/m 17.00 uur.

Het wordt een gedenkwaardige ervaring.

In de sluis is niets om je aan vast te maken en bovenop de hoge kademuren schreeuwen de sluiswachters dat ze lijnen gooien. Onze sluiswachter is een gezellige pikzwarte Rastafari die ons zijn werplijn met "een aapje" toewerpt.

Ik kan er niets aan doen, maar het aapje is een verzwaard balletje aan het einde van de werplijn, waardoor je beter kunt mikken.

In combinatie met onze zwarte sluiswachter moest ik lachen toen Hilco deze voor mij nieuwe term vertelde.

Te laat begrijp ik dat wij onze landvasten moeten bevestigen aan hun werplijnen, waarna ze de hele handel omhoog hijsen.

Gestuntel van mijn kant, maar uiteindelijk liggen we en vult de sluis zich langzaam, totdat onze hoofden bijna boven de kade uitsteken, de sluisdeuren openen en de lijnen weer kunen worden gelost.

We hebben zo vaak gesluisd, maar dit nog nooit meegemaakt. Zo zie je maar.

Herinner me ineens dat de sluiswachters in de sluizen van het Caledonian kanaal hoog boven de kade met onze boot vast aan hun lijnen meeliepen, dat was ook heel speciaal.

De marina is een volledige verrassing voor ons.  

Waar ooit een paar steigers waren en de meeste schepen aan de stoffige kade onder het oog en binnen bereik van de toeristen moesten afmeren. is nu een nieuwe marina gemaakt,

Steigers met vaste verbinding naar de wal en voorzien van water en electra. Wat een luxe ! 

De lange wandeling van de oude marina, waar we altijd lagen, naar Saint Malo blijft spectaculair mooi, maar dit is toch wel erg handig.  Meer tijd om de stad beter te verkennen en er valt veel te zien.

We kunnen nog net lunchen op een smal terras in de binnenstad; de meeste keukens sluiten naar Frans gebruik vanaf 14.30 uur tot aan het diner,  dus we hebben geluk.

Inmiddels is het fantastisch weer en de Carrefour is vlakbij de haven zodat ook de voorraad kan worden aangevuld. 

Laat in de avond wandelen we naar het strand.

Het is laag tij en eigenlijk zijn er geen woorden voor om te beschrijven hoe bijzonder dit eeuwenoude rotsachtige landschap elke keer weer tevoorschijn komt bij eb. 

De zee komt en de zee gaat.

Het was een dag met een aapje.

Altijd volle terrassen.

Bewolkt, maar de zon komt al weer aarzelend door.

Door de espresso van gisteravond laat, toch wat onrustig geslapen in een overigens doodstille haven.

Prachtig weer en tijd om de stad te verkennen 

Kilometers mooie zandstranden voor lange wandelingen zijn er hier.

In combinatie met de prachtige in stijl herbouwde binnenstad,  die overigens in de tweede wereldoorlog voor 80% is vernietigd, is het hier goed toeven.

Al dat mooie voedsel uit zee en altijd volle terrasjes. 

De man met het oude orgeltje zwiert zingend door de stad.

Sentimenteel en romantisch ? ...... waarom niet !

Het was la douce France dag.

Prachtig strand, elke keer weer.

Om het maar eens duidelijk te zeggen... het is bloedheet 's morgens om 9.00 uur.

Zo'n 27 graden en voor vanavond zijn er onweersbuien voorspeld.

Een kniesoor die daar op let.

Via een mailtje vragen Nick en Deborah ons op de koffie en eindelijk kunnen we zo'n mooie Camper & Nicholson eens van binnen bewonderen.

Veel ruimte en  nog steeds een modern interieur voor een boot van 30 jaar oud.

Wel zie je dat tegenwoordig meer aan comfort wordt gedacht; de banken zijn aan de  smalle  kant  en de kaartentafel is ronduit krap bemeten.  Super om een schip van zo'n beroemde werf te mogen zien..

We kletsen over het wel en wee van bootjesvolk en nemen hartelijk afscheid.

Die komen we nog wel eens tegen.

Aan het begin van de avond maken we een strandwandeling.

Het is ongelofelijk mooi weer en nog steeds zijn er mensen en kinderen in zee, als deze zich langzaam terugtrekt van het land.  Zulke prachtig glinsterende stranden als het eb wordt.

Na een driegangendiner wat heerlijk maar overdadig is, besluit ik  de komende dagen zelf weer te koken.

Daar mankeert overigens ook niets aan, geloof ik en de wijnvoorraad moet tenslotte op.

Dat geschud met die flessen ... ?

Het was een gelukkige dag.

Blauw, blauwer, blauwst

Alweer mooi weer !

Even na 8.00 uur kunnen we worden gesluisd, dus pot thee gemaakt en de landvasten gelost.

Het is redelijk hoog water in de sluis dus deze keer kan ik gewoon onze lijnen aan de sluiswachter aanreiken.

De sluis is halfvol en alles gaat prima, totdat....

Hilco die regelmatig solo zeilt is gewend om zijn lijnen slippend te beleggen, maar op de een of andere manier komt zijn achterste landvast vast te zitten en staat onder enorme spanning tijdens het snel zakkende water.

Ik hoor hem "mes" roepen terwijl hij naar binnen sprint en 5 seconden later heeft hij  de lijn doorgesneden.

Alleen een klein plonsje van Pietertje2 en gelukkig is er niemand aan ons belegd.

Half opgehesen tegen een sluismuur hangen met je schip bij snel zakkend water is echt een veel slechtere optie !

Leve de schipper en leve ons scherpe mes, dat we al die jaren nog nooit hebben gebruikt, maar altijd voor de grijp klaar ligt.

Nadat ik ook mijn landvast  heb gelost om niet dwars en onbestuurbaar te komen liggen, houdt Hilco het schip goed op koers in de sluis die snel leegloopt.

Pfft... ook weer overleefd.

Opgelucht varen we naar buiten nadat de sluiswachter,  ineens weer hoog in beeld, onze landvasten op het dek heeft gegooid.

Ons plan om naar Saint Cast le Guildo te zeilen laten we varen,  12 mijl is te dichtbij.

Het gaat een hele warme dag worden en op het water is het heerlijk.

Soms even de motor bijgezet als de wind wegvalt tijdens het zeilen, genieten we van al die indrukwekkende rotsen om ons heen.

Bij Binic een goeie ankerplek gevonden, omdat het nog een paar uur duurt voordat we naar binnen kunnen.

Als we goed en wel liggen staat er ineens een flinke BF 4 en is het klotsen geblazen.

Tegen 17.00 uur staat er voldoende water en opent de brug boven de sill.

Veel boten naar buiten en wij lekker naar binnen.

Het is nog steeds voorseizoen en er is volop plaats aan de passantensteiger.

We eten laat in de kuip en het is zomer.

Het was een dag met een scherp mes.

Langzaam valt de avond in Binic

Prachtig weer maar wederom potperikelen.

Hilco is het nu echt zat.  

De afgelopen weken pompte de toiletpomp regelmatig niet af en is alles al een paar keer door hem gedemonteerd.

Van alles bedacht, inclusief een warme föhn op het electromotortje om eventuele condens te verwijderen, schroeft hij de hele pomp uit elkaar. Volledig verroest van binnen zo blijkt.

Naar de wal met de onderdelenlijst en besproken met de vreselijk aardige havenmeester én techneut van Binic,  die stelt dat Hilco de werkplaats met bankschroef mag gebruiken om alles goed te checken en schoon te maken.

Conclusie...sommige onderdelen zijn er zo beroerd aan toe dat Hilco besluit  een nieuwe pomp te bestellen.

Die zou morgenmiddag in Binic kunnen zijn. Supersnel vinden we.

Anders maandag en dan blijven we gewoon wat langer in het prachtige Binic.

Op de thee bij Deborah en Nick, waar we echte zondaars blijken te zijn als we zwarte thee zonder melk drinken.

Vol afgrijzen kijken ze toe en vertellen wat er gebeurde toen ze vanmorgen verse vis gingen kopen.

Boven het net met verse kreeft gevulde acquarium bewondert Deborah de vangst en jawel hoor, pats, bril in het acquarium en binnen een paar seconden tussen alle kreeftenpoten niet meer zichtbaar.

Nick doet een onopvallende poging de bril eruit te vissen maar loopt een soort beet op en er moet uiteindelijk iemand met kennis van zaken en een schepnetje aan te pas komen.  

Een klein kwartier later  (het was een lastig klusje) staat de bril weer op Deborah's neus en lopen ze met de slappe lach en een maaltijd verse vis weer naar buiten.  Geen kreeft, dat niet

Morgen gaan zij verder richting Lezardrieux.

Als wij bij de visboer een paar superverse tongscharretjes kopen kijkt de eigenaresse ons argwanend aan, als we lachend boven het acquarium staan. Rare buitenlanders hoor je haar denken.

Het is een warme zomeravond als we laat buiten eten en de lichten in de huizen aan de kade boven ons langzaam aan gaan.

Het was een dag zonder toiletpot.

Kreeft met een Bretons muzakje

Alweer prachtig zomerweer.

We doen het rustig aan, ontbijtje, kopje koffie (dag lieve vrienden in de PP) en halen wat boodschappen.

Als Hilco rond de middag naar het havenkantoor gaat is de havenmeester net vertrokken.

Het is eb (dan wordt er niet gewerkt) maar ook lunchtijd en die slaan ze hier zeker niet over.

Het zou ook kunnen dat het nieuwe pompje er nog niet is, maar we moeten geduld hebben tot hoog water en de havenmeester weer tevoorschijn komt.

Ondanks een koelkast vol, kunnen we het halve kreeftje onderweg naar het strand niet weerstaan en hebben we de lekkerste lunch sinds tijden op ons bordje.  

Vreselijk..... vakantie in Bretagne.

Laat in de middag arriveert de pomp.  Helaas fout,  ondanks dat alle codes doorgegeven waren, grrrrrr.

Technisch zit de pomp wat anders in elkaar, maar de behuizing is 5 cm langer en die maat kunnen we niet kwijt.

Dit gaat een verhaal met meerdere hoofdstukken worden, maar ik heb het er niet meer over totdat .......

In Mali en Ethiopië vonden we geen toilet heel normaal, maar nu is het toch wat anders.

We udderen een beetje humeurig aan boord, maar dat duurt niet lang.

De zon schijnt, de lucht is schoon, Binic is mooi... who cares.

Het was een onrustige dag.

De ingang van de haven van Binic bij laag water.

Beetje bewolkt als we de gordijnen openschuiven, maar onder de koffie komt de zon weer vol door.

Het begint er op te lijken dat we voorlopig nog geen pompje zullen hebben.... oh nee, daar ga ik weer.

Het water staat superlaag vandaag en de lange brede stranden roepen om een wandeling.

Prachtige biotoop hier, plantjes, zeesla, mosselen, oesters, krabjes, er komt van alles tevoorschijn.

Het blijft fascinerend om te wandelen waar we eergisteren hebben geankerd en naar binnen zijn gevaren.

Wat een energie moet er uit deze getijden te genereren zijn !

Mooi, mooi, mooi.

Aan het einde van de middag als haveningang weer vol water staat, meert er een boot van de zeilschool van Les Glennans aan ons af.

Vijf jonge gasten, heel aardig, maar dat wordt een heen en weer geklos over onze boot als ze gaan stappen vanavond 

Het was toiletloze zondag.

Het droomlandschap van Binic.

Bewolkt vandaag, lang niet meegemaakt, Niet koud gelukkig.

Tot 10.00 uur kunnen we over de sill en we melden ons bij de buren van Les Glennans dat we om 9.00 uur weg willen.

Wat lodderig komen ze te voorschijn en het duurt even voordat ze begrijpen dat we echt weg willen, als we na een half uur de motor starten.

In slow motion halen ze hun lijnen binnen zodat wij weg kunnen.  Vast nog hoofdpijn van vannacht...

We besluiten de volgende haven Saint-Quay Portrieux aan te doen, die waarschijnlijk wat meer faciliteiten heeft dan Binic.

Het pompje ...dus.

Het stadje ligt om de hoek en om een klein uur later zijn we afgemeerd.

Bezoek aan de winkel YouShip levert op dat ze hier alleen maar het type pomp kennen dat voor ons niet geschikt is.

Zucht.

Met de werf gebeld, hopelijk kunnen zij iets doen.

De havenmeester hier belt ook diverse mensen, maar meldt dat er volgens hem niet een exemplaar in  heel Franktijk te vinden is.

Via internet vinden we er zelf één aan de Cote d'Azur, maar durven het niet aan om die te bestellen.

Goede code bij verkeerde afbeelding enz. verzin het maar, waardoor het fout kan gaan.

De dagmarkt bezocht en paella voor tussen de middag gescoord.

's Avond in het restaurantje bij de haven gegeten, 3 gangen voor € 13,50, lekker .

Het was een van alles wat dag.

Zomaar mooie bootjes in Saint-Quay Portrieux

Een winderige rustdag in de Port -Armor Marina en er staat zo'n BF 5 - 6.

We luieren, lezen, wandelen en het is er een goeie dag voor.

Het was een dag met tinkelende verstagingen.

De intocht van de Classic Channel Regatta zeilers.

Het is grijs en fris, als we even na 7.00 uur wegvaren.

We moeten Paimpol absoluut met hoog water binnenlopen, omdat de aanloop ook hier met eb helemaal droogvalt.

Na 10 minuten staan de zeilen, bij een bokkige zee die nog onrustig is van de wind van gisteren.

Helaas sprikkelt het niet meer en valt er een vette miezer, waardoor het zicht erg slecht is.

Leve mijn geweldige schipper en de navigatie apparatuur.

Teveel zichtbare en onzichtbare rotsen waar je tussendoor moet navigeren, maken dit zeilgebied niet echt gemakkelijk.

Door de perfecte timing van Hilco is het precies hoog water als we aankomen en kunnen we zo door de openstaande sluisdeuren naar binnen varen, zonder gesluisd te hoeven worden. Kletsnat, dat wel.

De havenmeester komt ons tegemoet en vraagt of we weten dat hier vanavond 100 jachten zullen afmeren die aan de Classic Channel Regatta meedoen, Nou, nee dus.

Hij schiet in de lach en zegt te vermoeden dat er nog wel een box vrij zal komen.

In de tussentijd mogen we even aan het ponton afmeren. Droge kleren aan en een potje koffie gezet.

Na een halfuur vaart de javenmeester langszij en vaart ons voor naar  de mooiste box die er is, met  uitzicht op het sluisje, net buiten de drukte van Paimpol.

Wat een feestplek, eerste rangs uitzicht als de jachtenparade vanavond aan ons voorbij trekt.

Na een zonnetje/wolkje dag en als we 's avonds in de kuip zitten te eten, klink er ineens klassieke bretonse muziek bij de sluis.

Een orkest heet de zeilers van de regatta welkom.

Als de sluisdeuren opengaan is het feest !

Altijd bijzonder in Bretagne,  die schel klinkende fluiten en doedelzakken.

Zeker duizend mensen verwelkomen de zeilers bovenop de kades, klappen, zingen, leven mee.

Zoveel gelukkige gezichten van zeilers en ook op de jachten komen accordeons en andere instrumenten tevoorschijn. Paimpol is muziek.

Zelfs dansen op zeillaarzen in smalle gangboorden gaat prima. Het plezier spat ervan af.

Na ruim een uur liggen alle jachten, de meeste prachtig gepavoiseerd, te pronken in de grote havenkom achter ons.

De zeilers drinken een glaasje op de kade, eten aan boord en na een warme douche is het ineens doodstil in de haven.

Morgen zeilen ze de laatste etappe rond Ile-de-Bréhat.

De regatta wordt overigens voor de tweede keer en om het andere jaar gehouden.

De start is van  Dartmouth naar Saint Peter Port en vervolgens naar Paimpol.

Tussendoor zijn er wedstrijden in het zeilgebied rond de stopplaatsen.

Jammer (haha) dat wij ook geen klassiek jacht hebben, dan konden we meedoen.  

De route kennen we in ieder geval goed.

Het was Classic Channel Regatta dag.

Feestelijker kan Paimpol er niet uitzien !

Prima weer en we doen uitgebreid boodschappen.

Morgen is het Nationale Feestdag in Frankrijk en dan zitten de meeste restaurants bomvol.

De deelnemers aan de regatta komen vanavond laat bij hoog water allemaal terug en vieren het feest hier mee.

Paimpol is echt geweldig en we hebben zo'n relaxte vakantie.

Niet echt een doel en blijven zolang het ergens fijn is.  

Geen lopende projecten, geen volle mailbox, geen telefoontjes. Nada. Heerlijk !

De dag vliegt om en erg productief zijn we niet.... okay, voor de afwisseling een pannetje heerlijke mosselen gegeten.

Tegen het donker komen de 100 jachten weer statig binnenvaren en die ene havenmeester hier is een wonder.

Die tuft rustig in zijn rubberbootje heen en weer en iedereen werkt mee om het afmeren goed te laten verlopen.

Gedisciplineerd volk, dat zeilvolk.

Een Engels jacht lijkt problemen met de gashendel te hebben en de schipper vaart met wapperend grijs haar snoeihard de havenkom binnen, met zijn gevaarlijk lange houten boegspriet in de aanslag.  

Iedereen om hem heen brult hem tot orde en gelukkig mindert hij vaart.

Misschien was het gewoon zijn eigen feestje ?

Het was een dag onder de Paimpolaisers.

Quatorze Juillet en vuurwerk horen bij elkaar. Uitzicht vanuit de kuip

Mooi weer voor Quatorze Juillet. 

Op de kade wordt de kookapparatuur opgesteld, dozen met wijn en champagne worden aangedragen en allerlei hebbedingen krijgen een plaats in de stalletjes.

En ja, ook wij vieren feest. Om 11.30 uur zitten we aan de oesters met een glaasje wijn.  

Verse oesters, maar ook heerlijke oesters van de barbecue.

De oesters van Paimpol zijn geliefd en in elk restaurant in de omgeving staan ze op de kaart.

We bewonderen de mooie jachten en bekijken de Pen Duick 11.  

Toch wel heel bijzonder om dit schip van de beroemde Franse zeiler Eric Tabarly te zien.

Met dit schip heeft hij een aantal wereldbekende solo zeilraces gewonnen.

Als je zo'n klein uitkijkkoepeltje op het dek ziet, realiseer je je hoe hard je moet werken en hoe eenzaam deze wedstrijden soms geweest moeten zijn.

Triest dat hij - niet aangelijnd - dat vond hij niet nodig, in de Ierse zee is verdronken, waarschijnlijk door een missstap bij een zeilwissel.

Eerlijk gezegd hebben wij ook de hele vakantie nog niet aangelijnd gezeild, maar dit stemt ons weer tot nadenken.

Links en rechts van ons op de kade worden muziektenten opgebouwd en op straat zijn veel bandjes aktief.

Ik kook redelijk vroeg in de avond en om 20.30 uur als we aan het fruit zitten barst de band in de feesttent links van ons los.

Grappig, omdat in de grote feestzaal van Paimpol die naast de feesttent staat, alle regatta zeilers bijeen zijn voor het afscheid en diverse Franse en Engelse zeil- zee en schunnige liedjes waaien door de grote openstaande ramen naar buiten en mengen zich met de popmuziek.

Het moet gezegd, de Engelsen kunnen mooier zingen dan de Fransen, maar de sfeer is geweldig.

Het wordt pas laat echt donker in dit seizoen.  

Tegen  22.30 zijn er allerlei aktiviteiten voor onze neus bij de ingang van de sluis.

De band stopt met zingen en een soort Philip Glass achtige muziek zwelt aan boven het water en daar knalt de eerste vuurpijl vlak voor onze neus uiteen.

Hilco heeft zijn statief opgesteld en ik sta te filmen.

Prachtig.

Het is een niet zo grootschalig vuurwerk en de combinatie vuurwerk met muziek doet je al dat geknal grotendeels vergeten;  je krijgt een totaal andere beleving van het geheel.

Ik geloof dat ik burgemeester Aboutaleb daar maar eens een mailtje over stuur.

Onder een daverend sluitstuk vuurwerk, vergezeld van het geluid van de golven en meeuwen via de muziek, geniet iedereen op de kade en in de bootjes ...en wij nog het meest.

Het was Quatorze Juillet.

De wedstrijdzeilers op weg naar Ile-de-Bréhat. Vandaag zeilen wij daar op weg naar Treguier.

Zacht en zonnig, met zo nu en dan een wolkje.

Het leven van alle dag is teruggekeerd in Paimpol en we besluiten naar Treguier te gaan.

Rond 11.30 tuffen we in de richting van het sluisje, zo'n 75 meter verder.

Het is al ruim een half uur een drukte van belang van regatta zeilers die weer op huis aangaan en er moeten nog heel veel jachten naar buiten.

In de sluis is het een gezelige chaos maar,  zoals zoveel dingen in Frankrijk, komt het uiteindelijk allemaal goed en kunnen de sluisdeuren dicht.

Prachtige omgeving als we naar buiten varen,  zeker nu de zon schijnt.  

Daar zagen we in de regen op de heenweg niet zoveel van.

Als we eenmaal tussen de grootste rotsen weg zijn zet Hilco de zeilen, maar trekt de wind ook ineens aan tot zo'n Bf 5.

Daar hadden we niet op gerekend, dus toch maar een rif gezet.

Omdat de uitgezette route waarschijnlijk niet helemaal bezeild is, koerst Hilco een paar mijl verder naar buiten, waardoor we waarschijnlijk het laatste deel voor de ingang van de rivier naar Treguier ook kunnen zeilen.

Het knobbelt echt onderweg  en er komen bakken zout water over, maar... we zeilen tegen 15.00 uur de rivier op !

Op de een of andere manier staat er een ijskoude wind vandaag, maar gelukkig is dat wat beter zodra we van zee zijn.

We hebben 3 knopen stroom op de kont als we straks willen afmeren, dus het is oppassen daar.

Om 16.00 uur liggen we al klotsend afgemeerd in de enige nog vrije box waarin Pietertje 2 past. Dat is boffen.

Door het geklotst op de kont gaan we waarschijnlijk vannacht in de voorpunt liggen, maar dat zien we straks wel weer.

Hongerig, maar dat kan eigenlijk helemaal niet in Frankrijk, eten we in de kuip en het is aan de frisse kant.

Het was een bokkige zeedag.

Avond op de rivier Le Trieux.

Geen geklots vannacht, de wind ging gisterenavond laat liggen, dus heerlijk geslapen.

Om 9.30 uur begint iemand hard via een speaker op de kade "iets" te vertellen.

Vroeg voor een zondagochtend, maar het maakt ons wel nieuwsgierig.

Er heeft zich een groepje mensen verzameld en er komt een boot van de Club Nautic aangevaren.

Aktie " hoe red je een drenkeling uit het water" en dan vooral met reddingshonden.

Nog nooit gezien !

Het is bizar hoe deze Sint Bernard-achtige honden vijfig meter of meer zwemmen, de drenkeling oppikken (soms zelfs twee !) en deze tegen de stroom in de kant optrekken.

Met je boot moet de motor al bij om op koers te blijven en zo'n hond doet dit gewoon, zelfs met twee volwassen drenkelingen.

Heel bijzonder ! 

Ondanks dat het zondag is, zijn de winkeltjes van de bakker, de slager, de visboer en de traiteur gewoon open.  

Niks grote supermarkt hier, waardoor de kleine middenstand met hun mooie producten kan blijven bestaan.

Hoe lang nog ?... geen idee !

Het is een prachtige avond als het langzaam donkert aan de rivier Le Trieux waar wij liggen afgemeerd.

Het was man over boord dag

.

De toren van de prachtige kathedraal van Treguier

Na een paar frisse dagen werden we vannacht ineens wakker van de warmte.

Luiken open en lekker nog een paar uur doorgeslapen.

Fotobestanden van m'n werk overgezet op mijn nieuwere computer.

De oude staat op punt van crashen, nadat Transavia er mee heeft lopen smijten. 

Ik kan er maar met moeite afscheid van nemen. 

Ben nu aan het peinzen wat voor werk ik ga maken voor de tentoonstelling in Pescara a.s. november.

Lastig, met zo'n waterhoofd.

Erg jammer om te constateren dat het restaurantje boven aan de haven definitief is gesloten.

Twee jaar terug waren de vorige eigenaars er al mee gestopt.

We missen de heerlijke verse menuutjes,  de borstelige wenkbrauwen boven het brilletje van "de mevrouw" die alles regelde en met wie niet te spotten viel, haar driftige in kraakhelder wit overhemd met zwarte voorschoot getooide echtgenoot die het beheer voerde over de kreeft, krab en schaaldieren en op zijn kolenvuurtje de lekkerste dingen klaarmaakte.

Ook de papieren rood/wit geblokte tafellakens en de lange tafels waaraan je zo gezellig aan kon aanschuiven.

In twee jaar door een nieuw concept om zeep geholpen... zo jammer.

Ons pretpakket voor het toilet heeft inmiddels de Franse grens bereikt, zo lezen we op track en trace.

Het was een dag in Treguier.

De tombe van Saint Tugdual, een missionaris die hier in de 6e eeuw werkte en naar wie de kathedraal is vernoemd.

Zacht weer en heerlijk geslapen.

We doen uitgebreid boodschappen in het dorp, wat hier altijd heel goed lukt.

Hilco helpt de buurman die gisterenavond de box aan de andere kant van de steiger wel zes keer niet goed kon invaren naast ons afmeren.

De mensen op de boten om ons heen staan met extra stootwillen gereed en de havenmeester staat hoofdschuddend te kijken.

Lijnen verkeerd, stootwillen te hoog en een mevrouw die  zenuwachtig roept dat ze het allemaal doodeng vindt springt op blote voeten van boord en heeft blijkbaar nog nooit van gebroken enkels gehoord.

Zielig eigenlijk en verbazingwekkend dat ze hier rondvaren,

Lekker gekookt aan boord, na geconstateerd te hebben dat track en trace aangeeft dat het pretpakket inmiddels de provincie heeft bereikt.

We blijven gezellig nog een dag.

Raar is dat de meeuwen  hier geen geluid maken, op één chagrijnige na, die zo nu en dan op een boeipaal neerstrijkt.  

Vast de aanvoerder van de kolonie.

Het was geen pretpakket dag.

Prachtige glas in lood ramen in de kathedraal van Treguier

Mooi weer, benauwd zelfs

En jawel.. het pakketje is binnen. We kunnen aan de slag met het toilet.

Waar een mens al niet blij van kan worden !

Eerst lijkt niet alles er te zijn, maar na een paar uur is het Hilco gelukt.

We hebben weer een werkend toilet, met dank aan Visser Watersport die alles zo snel heeft kunnen regelen.

Vorige week woensdag moesten zij het nog bestellen en donderdag hebben ze het opgestuurd.

Iets langer onderweg dan normaal omdat Frankrijk 3 dagen stil lag wegens  Quatorze Juillet en het weekend, maar hulde !

Rond de middag lopen we naar de markt op de kade, lunchen lui onder de bimini en bereiden ons voor op het vertrek van morgen.

Voor vrijdag wordt veel wind verwacht, dus als we verder willen moeten we dat morgen doen.

De Trieux ligt er prachtig bij en we zitten tot laat buiten te genieten.

Het was ode aan de toiletpot dag !

Toen stond het voorzeil nog.

Gisteren al besloten om niet veel verder te gaan, maar langzaam de terugreis te gaan plannen.

Als ik de windberichten nog even check staat er voor het eind van de dag ineens Bf 5-6 in m'n scherm.

Niet leuk om met de wind op de kop naar het overigens prachtige Ploumanach te zeilen, om aan twee lijntjes afgemeerd te liggen klotsen en met de bijboot naar de wal te moeten gaan.

Er zijn daar verder geen voorzieningen.

We besluiten naar Saint Cast Le Guildo te zeilen.

Nog nooit geweest en er is een prachtige nieuwe haven aangelegd, zo is ons verteld.

Op de heenweg hebben we Saint Cast laten liggen omdat het te mooi weer was om daar binnen te liggen, maar nu is het een goed alternatief omdat je er met alle getijden binnen kunt lopen.

De zon schijnt en het is bezeild.

Opgewekt varen we de rivier af en bij de uitgang staan de zeilen er perfect bij.

Pittig echt zeilweer en we vorderen prima.

Flinke hoge golven op de kont, maar mooi om te zien. Het is 11.45 uur.

Ineens zie ik Hilco met grote ogen omhoog kijken en hoor "val gebroken" terwijl hij naar voren sprint.

Ik er achter aan en razendsnel proberen we het omlaagtuimelende voorzeil ervoor te behoeden in zee te vallen.

Het hangt al half over de zeerailing en we sjouwen ons een bult om die grote lap zeil binnen te halen.

Als het als een grote opbollende  massa op het voordek ligt trekt de schipper zijn reddingsvest aan en komt met enkele lijnen om op te binden terug.

Ik lig als moeder overste boven op het zeil om het voor wegwaaien te behoeden en reken maar dat het niet van z'n plaats komt.

De vaart uit de boot gehaald, voor zover dat lukt met BF 5, maar uiteindelijk na een kwartier hebben we de klus geklaard en ligt het zeil min of meer vastgebonden aan dek.

Het zeilplan moet uiteraard worden bijgesteld.

Binic en Paimpol kunnen we nog lang niet aandoen vanwege het getij , maar bij Saint Quay Portrieux kunnen we wél naar binnen en dat is maar een kleine 15 mijl verder.

Gelukkig zijn we alletwee kalm gebleven en zeilen we op het grootzeil, soms even met de motor aan, richting veilige haven.

In de havenkom vaart de havenmeester ons tegemoet en ik vraag om een goede plek waar we het voorzeil kunnen nakijken.

Hij belt  even heen en weer en breng ons naar een verre plek waar we én stuurboord belegd (het voorzeil ligt aan bakboord) én met de kop op de wind om 14.00 uur kunnen afmeren.  Super havenmeester !

Daar komen we er achter dat niet de val, maar de sluiting van de val van het voorzeil is geknapt.

Roestvrij staal, pats, maar het is altijd nog beter dan een gebroken val 

Uiteraard en helaas zit de swivel (een soort grote draaiende sluiting) waar het voorzeil aan wordt gehaakt in de top van het voorstag en moet Hilco in de mast en moet ik hem boven zien te krijgen.

Zenuwachtig vanwege de wind gaat het de eerste keer niet goed en starten we opnieuw.

Hilco neemt de pikhaak mee naar boven om te kijken of hij de swivel  los kan haken en via de pikhaak naar beneden kan schuiven.

Heel kalm nu takel ik hem met de electrische lier naar boven.

Mij krijg je niet naar 20 meter hoogte in een hijsstoeltje langs een wiebelende mast,  maar hij doet het toch maar.

Het onderdeel komt los en zakt uiteindelijk langzaam naar beneden, waarna Hilco aan de beurt is.

Ik blijf het altijd een nare klus vinden.

Het gaat prima en het lukt me om zonder horten en stoten de schipper weer langzaam te laten zakken.

Leve de electrische lieren  en wat zijn we blij !

In de YouShip winkel hebben ze een passende sluiting en om 16.00 uur is het voorzeil weer gehesen en opgerold.

We komen even bij en gaan naar de wal voor een hapje.

Er moet vast wat extra drank aan te pas komen vandaag.

Het was een dag zonder voorzeil.

Zee, zon, zout, altijd goed.

Het is mooi zonnig weer,  maar winderig als we Portrieux in lopen voor de boodschappen.

Als we naar Saint Malo gaan, moeten we ongeveer om 11.30 uur weg, een tocht van zo'n 25 mijl.

Qua tijd goed te doen, maar we hebben wat aarzeling bij de weersvoorspellingen.

BF 5-6 is pittig, maar zou goed moeten gaan.

Ondanks dat ik uit voorzorg een zeeziektepilletje heb ingenomen checken we toch nog even de laatste berichten.

BF 6-7 nu en vanmiddag om 17.00 uur bij aankomst Saint Malo staat er zo'n 31 knopen wind.

Dat is echt teveel.

De donkere wolken pakken al samen en je hoort en ziet de wind aankomen.

Pilletje of niet, we blijven nog een dagje liggen.

Het stormt hier inmiddels, ook  achter de kade,  met uitschieters naar 40 knopen.

De voorspelde regen is aan het einde van de middag ook gearriveerd, dus het wordt een rustig bootavondje.

Geen dag voor op zee.

Het plenst, de ovenschotel ruikt heerlijk en de kaasjes zijn al uit de koelkast.

Pietertje 2 is een geweldig schip om op te zijn, ook bij slecht weer.

Het was een dag met een onnodig pilletje.

Donder. bliksem en bakken regen onderweg.

Grijs en stilte na de storm.

Rond middernacht ging de wind ineens liggen, waardoor we heerlijk rustig hebben geslapen.

Het is zacht weer met weinig wind en het regent zo nu en dan.

Ondanks de regen gaan we verder vandaag.

In Saint Cast le Guildo zijn we nog nooit geweest en het ziet er veelbelovend uit.

Als de stroom om 14.00 uur meeloopt vertrekken we.

Grijs, grijs, grijs en rond 15.00 uur stortregent het en barst een onweersbui los.

De buien stapelen zich op  en zo nu en dan schiet de wind flink uit.

Hilco stuurt me naar binnen en  we zetten de luiken erin.

Alletwee zeiknat is niet nodig,

Ik kijk bezorgd naar buiten als ik hagel op het dek hoor tikken en hou uiteraard kontakt met de schipper.

De stroom staat vol mee en we klokken zelfs 12.4.

We zijn blij als het de laatste mijl voor de ingang van de marina even droog is, want die ingang is slecht beboeid en lastig te vinden.

Om 17.15 meren we af, net voor de volgende bui zijn we binnen.

De cabrioletkap opgezet, want de wind staat op de kont en zo houden we die lekker buiten,

Een lekkere douche  en droge kleren doen wonderen.

Het ziet er dreigend uit buiten, nee, dit lagedruk gebied is echt nog niet voorbij.

Muziekje aan, lekker gekookt, niks aan de hand.

Het was een dag met hagel.

De wandelpromenade langs zee met afgaand water.

Zacht weer, grijs, nog steeds buien aan de lucht en veel wind.

Saint Cast le Guildo is echt prachtig.

De marina is in 2009 met Europese subsidies aangelegd en ligt op zo'n 10 minuten wandelen naar het stadje aan het prachtige zandstrand.

Niet zo maar een wandeling.

Er is een fantastisch wandelpad in de rotsen pal aan zee gemaakt en het is een feest daar te zijn.

Je kunt met hoog water de zee aanraken en met laag water zie je hoe ver de rotsen hier in zee liggen.

Mooie hoge heuvels met fantastische oude bomen en chique huizen torenen boven het wandelpad.

Het is zo oud, zo natuurlijk, zo mooi.

Aan het strand zelf staat een klein complex heel bijzondere strandhuizen.

Simpele maar geweldige architectuur en je krijgt zin om daar een paar weken iets te huren.

De staat van onderhoud is op z'n Frans maar dat doet niets aan de schoonheid af.

Geen zin in boodschappen vandaag en dat valt hier ook niet echt mee.

Er is een Carrefour, een groenteboer en er zijn diverse boulangeries en dat is het.

Boven bij de haven is een poissonnerie waar je ook kunt eten, maar of de vis daar echt vers is betwijfelen we.

Het ruikt niet fris en de bediening ruikt ook niet fris.

Uiteindelijk eten we in het stadje en blijkt het eten ook in dat restaurantje gewoon niet lekker te zijn.

Gewoon pech, komt niet vaak voor, maar dat kan dus ook in Frankrijk.

Het was geen culinaire dag.

Prachtig, Saint Cast le Guildo.

Prachtig weer en  de voorspellingen lijken uit te komen.

De komende dagen staat er een zon, een wolkje, een klein buitje en flink oplopende temperaturen in het programma van de weergoden.

We vullen de voorraad aan en komen al wandelend met volle tassen er achter dat hier geen slager is.

Hilco brengt alles aan boord en ik ga op jacht naar een slager.

De ijsjesman wijst naar de hoge heuvels boven het stadje.

Bij het VVV melden ze dat er inderdaad een slager is boven in de heuvels en ze leggen perfect uit hoe deze te vinden is.

Mijn trui is te warm, maar toch .... de schipper heeft zin in vlees op tafel.

Uiteindelijk vind ik de slager en komt er vervolgens stoom uit mijn oren.

Maandag gesloten.. leve het VVV. 

Na ruim een uur ben ik weer bij de boot, met een raar kipje van de Carrefour, dat ik chagrijnig in de oven stop.

Als ik een salade sta te maken knapt mijn humeur op.

We luieren en  maken een mooie wandeling door de heuvels langs zee en zien in de verte onze haven mooi in de zon liggen.

Die altijd bulderende golven op de rotsen, we krijgen er geen genoeg van.

Het was een dag met Maria.

Ons uitzicht uit vanuit de kuip.

Mooi weer en rond 10.00 uur komt de zon vol door.

Na de koffie samen op pad naar de slager in de heuvels.

Gelukkig is'tie open en er staat een rij mensen buiten. Klandizie genoeg !

Ook de poissonnerie ernaast is open, dus tijd voor verse vis en lekker vlees.

De drie slagers achter de toonbank zien er echt vlezig uit, ronde blozende wangen en met kraakheldere witte petjes op.

Daar zijn heel wat karbonaadjes in gegaan !

Na een wandeling van bijna anderhalf uur gaan de spullen in de koelkast,

Het versgebakken stokbroodje is heerlijk knapperig en we lunchen lui aan boord.

Het is zonnig, warm en het is vakantie.

Morgen gaan we in principe richting Kanaaleilanden.

Het is goed weer en de ruim 50 mijl is bezeild.

We zien wel of we naar binnen kunnen bij Guernsey en anders blijven we aan het ponton buiten liggen

Het is een nog niet af dag en dat blijkt nu ik zojuist de windvoorspelling heb gecheckt.

Morgenmiddag staat er bij Jersey en Guernsey zo'n 30 knopen wind.

We zijn dit jaar luie zeilers, dus we blijven nog een dagje. 

De narigheid opzoeken als het niet hoeft, daar hebben we geen trek in.

Het was wat je ver haalt is lekker dag.

De nieuwe variant op hoe parkeer ik mijn bijboot.

Grijs en flink geregend vannacht.  Dat hebben we in het weerbericht gemist.

Het is nu even na 18.30 en de verstagingen zijn ook hier aan het tinkelen.

Verderop waait het serieus, dus we liggen hier prima.

Geen bijzonderheden, op die ene Franse buurman na aan de overkant van onze steiger.

Die heeft met zoon en kleinzoon enthousiast een bijboot gekocht en een lekker ruim bemeten dinghy wordt enthousiast opgepompt.

De bijboot is groter dan de halve zeilboot en is met geen mogelijkheid aan dek of waar dan ook op te bergen.

Je zou kunnen zeggen hang achter je zeilboot, daar hoort een bijboot, maar nee.

Alles wordt uitgeprobeerd, achterstevoren, ondersteboven , maar het past niet en er volgt geen tewaterlating.

De oplossing, opgeblazen aan het voorstag  en met de achterkant schuin op de vingersteiger weggezet.

Als er een minstens 75 jarige solozeiler in een piepklein zeilbootje aan de andere kant van de vingersteiger wil afmeren, kan hij  niet afstappen en staat de bijboot half op zijn voorste kikker geparkeerd.

Het is een wonder hoe het de zeiler met hulp van de havenmeester lukt om zijn boot af te meren

Maar... niemand die begint te schelden of vreemd opkijkt, dat moet je die Fransen toegeven.

Nu maar hopen dat het niet al te hard gaat waaien.

Lekker aan boord gegeten, waarna de boeken opengaan.

 Het was een dinghy parkeerdag.

Wachtend aan het buitenponton, totdat er voldoende water boven de sill staat en we naar binnen kunnen. Dat duurt nog ca. 6 uur.

Grijs, gelukkig droog en nog weinig wind.

We varen tegen 8.30 weg met nog een uur flink stroom tegen, zodat we qua tijdsplanning met stroom mee bij Guernsey aankomen. Ruim 50 mijl voor de boeg.

De zeilen gaan omhoog en het wordt een perfecte, maar pittige zeildag.  

Er staat steeds zo'n Bf 5-6 halve wind, flinke golven, maar... we vorderen snel.

Tegen 15.00 uur zijn we voor de haveningang en kunnen daarna afmeren aan het wachtponton buiten de marina, waarvandaan  je tegenwoordig zo naar Saint Peter Port kunt lopen.  

Een paar jaar terug kon dat alleen maar varend met de bijboot of met de watertaxi.

We kunnen pas rond 22.00 uur de marina in.

De havenmeester vaart langszij en zegt dat het druk is, maar dat het moet gaan lukken.

Lekker aan boord gekookt  en een gezellig praatje gemaakt met de mensen van een boot uit Hellevoetsluis die hier ook liggen.

Er komen zeilers langswandelen die vertellen dat ze hetzelfde type Hallberg Rassy als wij hebben.

Ze zijn daar erg blij mee en hebben uiteraard ook het nodige boot wel en wee meegemaakt.

Zeilers onder elkaar, altijd gespreksstof !

Het wordt later en later en we krijgen de indruk dat de havenmeester ons is vergeten een seintje te geven dat we naar binnen kunnen.  

Uiteindelijk krijgt Hilco hem via de VHF te pakken.

Als we onze diepgang van 2 meter melden zegt hij dat er nog één geschikte plek vrij is en we naar binnen kunnen varen. Hoog bij het havenkantoor op de wal staand roept hij waar precies die plek is en liggen wij 5 minuten later aan een Engels schip afgemeerd.

We zijn echt heel blij met die plek.

Morgen is  voor 's nachts BF 6-7 voorspeld en is het buiten klotsen en deinen geblazen.

Als het water boven de sill zakt verdwijnt de lichte swell in de haven, zetten we de cabrioletkap op vanwege de voorspelde regen en vallen we na een warme douche spontaan om.

Het was een laatste ligplaats dag.

Castle Cornet.

De dag begint grijs met wat motregen, maar in de loop van de ochtend komt de zon door.

Er is vandaag en het weekend een gesponsord muziekfestival in Saint Peter Port.

Overal hoor je muziek, jazz, italiaanse opera én italiaanse smartlappen, caribbean... leuk.

Muziek doet zoveel met je ! Wij zijn er in ieder geval erg gevoelig voor. 

's Middags weer een buitje maar bij de tweede zonronde wandelen we naar Castle Cornet en de Yacht Club.

Een prachtige wandeling, omsloten door de zee en met uitzicht op het ruige geteisterde bolwerk van Castle Cornet  waar enorm gevochten is in de tweede wereldoorlog.

Als je de geschutspoorten ziet krijg je een beetje beeld van hoe dat geweest moet zijn.

Vanavond zijn er diverse muziekoptredens in het kasteel en er staat al een rij mensen met picknicktassen en drankjes te wachten. Sommige hebben klapstoeltjes meegenomen.

Een soort Glastonbury, maar dan zonder entreekosten.

We drinken een biertje op het terras van de club met een prachtig uitzicht op zee.

Het is er gezellig druk en er is een loterij met vlezige prijzen.

De kalkoen, vlees en worstpakken liggen klaar en de dame die de lootjes verkoopt moet lachen als ik zeg dat zo'n kalkoen niet in mijn oventje aan boord past. 

Boven zee  zien we de voorspelde wind aankomen en pakken donkere wolken samen.

We halen nog net met droog weer de Pietertje2 en inmiddels begint de wind echt door te zetten,

Ik zie ineens de boot die achter ons ligt afgemeerd angstig dichtbij komen met zijn anker.

Niet zo goed belegd, geen spring en niemand aan boord.

Ook onze buren aan wie we afgemeerd zijn, zijn niet aan boord.

Hilco belegd hun schip wat vaster en trekt onze lijnen wat aan, waardoor we minder naar achteren uitzwaaien.

10 minuten later is de rust weergekeerd

 .

Het was een dag met een stormachtige nacht in het vooruitzicht.

De bonbons van chocolatier Ben Le Provost uit Guernsey.

Vanmorgen werd ik heel vroeg wakker van het naargeestige geluid van de brulboei bij de ingang van de aanloop naar Saint Peter Port.

Slecht zicht door de regen en of de mist, dat is duidelijk.

Het bootvolk wordt gewaarschuwd.

Ondanks dat het flink heeft gepoeierd vannacht hebben we prima geslapen.

Nu, net na het ontbijt,  komen er bakken regen naar beneden, maar is de wind praktisch weg,

De deining hier is beduidend minder dan aan het dwarsponton tegenover ons, waar het soms zo tekeergaat dat de masten elkaar bijna raken.

De heuvels hangen vol regenwolken en er rollen mistwolken binnen.

Doordat we nu ook permanent de misthoorn bij de ingang horen roepen, weten we dat het zicht op zee nog slechter is dan een paar uur geleden.

Er vertrekken wat boten, maar we blijven lekker liggen waar we liggen.

Nat en verregend liggen in Cherbourg is veel minder leuk dan op de Kanaaleilanden.

Lekker tijd om het blog bij te werken en de gemaakte bijpassende foto's erbij te zoeken.

Een, al zeg ik het zelf, prachtige vissoep voor tussen de middag gemaakt, knoflook, uitje,  courgette, champignons, room, wat kruiden en de prachtige garnalen die ik hier gisteren heb gekocht,

Het leven is goed, ondanks wind en regen.

Hopelijk kunnen we straks naar de wal voor wat boodschappen en andere zaken.

Lukt dat niet,  dan hebben we altijd nog die geweldige doos bonbons, die we gisteren bij de in 2016 bekroonde beste chocolatier van Engeland hebben gekocht.

Je moet ze niet per stuk omrekenen, maar ze zijn perfekt.

Het was een calorierijke dag.

Een wandeling naar het baken bij de haveningang van Saint Peter Port, met aan de overkant het eiland Herm.

Het blijft een beetje gezeur met het weer.

Vanochtend eerst een zonnetje, nu grijs en wat meer wind, maar nog steeds droog !

Morgen gaan we in principe verder.

We moeten nu nog kiezen uit: een bezoek aan Herm, een lunchje buitenshuis, of kijken naar Max Verstappen.

Benieuwd welke combinaties mogelijk zijn,  wat een dilemma's, haha.

Een luie dag dus, salade mozarella, dan  Max Verstappen en een wandeling toe,

Het was een dag met weinig dilemma's.

De kust van Normandië.

Prachtig zonnig, een blauwe lucht met wolkjes.

Heerlijk na dat grijs van de laatste dagen.

Om 12.15 staat er genoeg water boven de sill en vertrekken we.

Mooi windje, dat helaas na een half uur afneemt.

De snelheid loopt zodanig  terug dat we de motor bijzetten, omdat we in ieder geval met stroom mee Cap de La Hague moeten passeren, anders is het hommeles.

Het klotst behoorlijk onderweg,  ondanks dat er weinig wind is golft het flink in de Race van Alderney.

Raar is dat toch, altijd zijn de omstandigheden anders.

Soms heel glad water met enorme draaikolken, soms het geklotst van vandaag en bij slecht weer serieus hoge golven.

In ieder geval roert de heks van Cap de la Hague flink in de rondte, maar we hebben er geen last van.

Om 15.30 zijn we ter hoogte van de kaap, waar we aan voorbij schieten.

Nog steeds heerlijk weer en om 17.45 meren we af aan een van de P- steigers.

Mooie plek met de kop op de wind.

Aan de overkant zijn drie mannen bezig  met het optuigen van een zeilboot.

Hun taal versta ik niet, maar ik denk Kroatisch.

De klus gaat ze niet gemakkelijk af en als ze horen dat wij uit Saint Peter Port komen vraagt een van de jongens die een beetje engels spreekt hoe ze het beste zonder golven Guernsey kunnen bereiken !

Hilco legt uit dat ze dan wel een flinke omtrekkende beweging moeten maken en vraagt of ze een Pilot aan boord hebben.

De wenkbrauwen worden opgehaald, een Pilot ? 

Zoals de Reeds Almanac verduidelijkt Hilco,  met alweer opgetrokken wenkbrauwen als resultaat.

Het zal ons benieuwen, maar ze kunnen beter nog even een cursus doen voor ze vertrekken.

Na een biertje wandelen we naar de jachtclub en eten er een hapje.

Helaas ze zijn het koken hier echt verleerd en er loopt niet goed opgeleid en ongeinteresseerd personeel rond.

Bij terugkomst aan boord is de was bijna droog; we lezen en kletsen nog wat totdat Klaas Vaak langskomt.

Het was een dag met een Engels en Frans vlaggetje in de top.

Een echte artist onze SOS dokter ! Diagnose met tekening van een zeer pijnlijk stipje.

Nou, het was niet mijn beste vakantiedag.

Werd om 2.00 uur vannacht wakker van een enorme pijn achter mijn rechterschouder en kroop ineens door de kooi.

Het voelde als een soort verdikking en ik kreeg het maar niet weg en wist echt niet wat te doen.

Hilco wakker natuurlijk en ook hij maakte zich zorgen.

Gelukkig geen pijn aan de linkerkant, maar toch.

En toen begon ik te braken, uren achter elkaar totdat Hilco 's middags even naar de apotheek ging, maar op advies van de apotheker aan wie hij de klachten beschreef gelijk een dokter bestelde.

Die kwam binnen het uur en constateerde dat ik een galsteen koliek had.

Mij kon je alles wijsmaken op dat moment, maar er kwamen pijnstillers aan.

Totdat de arts zei,  dat als ik morgen nog zo zou braken ik onmiddelijk naar het ziekenhuis van Cherbourg moest.

Heel nadrukkelijk en niet uitstellen, was de boodschap.

Fijn, zo'n dingetje.

De  pijn nam na de medicatie gelukkig wat af en tegen middernacht sprintte ik niet meer elke tien minuten naar de wasbak.

Het was geen beste vakantiedag.

Vanwege de regen . "And there was silence " 150 x 150 cm uit 2015.

Vanochtend vroeg nog een sprintje wasbak, maar daarna niet meer.

Hilco heeft van alles uitgezocht over galstenen en koliek en ik moet zeggen, je wordt er niet blij van.

Vaak is opereren de enige oplossing, omdat je alvleesklier onstoken kan raken en dan ben je echt ver van huis.

Mocht het fout gaan, dan kan ik met de trein van Cherbourg naar Rotterdam, dat duurt een uur of zeven.

Vliegen via Parijs naar Nederland is minstens zo belastend en kost niet minder tijd.

Ik voel me wel een stuk beter en ben een eeuwige optimist, dus ik vermoed dat het zo'n vaart niet zal lopen.

Het regent hier pijpestelen, dus tijd om bij te komen en zien hoe het zich ontwikkelt.

Tijd voor een dutje !

Hele lange dutjes zijn dat deze dagen, ik ben gewoon erg moe zo blijkt.

De dokter heeft wel een mooie tekening gemaakt van waar de galsteen aan de wandel was en de boel verstopt zit. 

Een lastig plekje.

Het was een dag in de kooi.

De pipserige, zweterige en nog steeds licht misselijke kapiteinse is niet echt geinspireerd vandaag.

Maar.... Hilco blijkt een prima verpleegkundige ondanks dat hij altijd zegt dat dat geen beroep voor hem is, omdat hij z'n patiënten waarschijnlijk de nek zal omdraaien.

Stoere praat dus.

Het was een dag met nieuw ontdekte talenten van de schipper.

De draaimolen op de kermis van Saint Vaast.

Ik voel me stukken fitter dus we besluiten vandaag verder te gaan  

Saint Vaast is zo'n 25 mijl en ik denk dat het gaat.  Rond 14.30 uur varen we naar buiten.

Lekker zeilweer, blauwe lucht en een klein windje achter.

Maar goed, dit is een vakantie met hindernissen en je kunt ze maar beter voor een aantal jaren achter de rug hebben.

Tijdens een kalme gijp, waarbij het grootzeil al half over is horen we " ping "en weg is het beslag van de rodkicker op de mast. 12 grote popnagels, foetsie.

We kijken elkaar verslagen aan als we ontdekken dat de mastvoet flink ontzet is.

Hilco bindt rodkicker waar niets mee aan de hand is op en we zeilen voorzichtig op het voorzeil richting Saint Vaast, waar we even na 19.00 uur binnenlopen.

Hilco heeft al kontakt gezocht met de tuigerij in Nederland en vanaf zee is het gelukt een paar foto's  van de schade aan de mast te sturen.

De hele avond wordt er heen en weer gecorrespondeerd en informatie uitgewisseld.

Uitkomst, niet meer mee zeilen, wat we eigenlijk al wisten.

De kermis op de wal barst los en dat leidt zodanig af, dat we gewoon door alles heen in slaap vallen.

Het was een rotdag

Onderweg naar Fecamp.

We wagen het erop en gaan verder op de motor.

Een redelijk lange vaardag voor de boeg, dus ik heb me voorgenomen  zoveel mogelijk kalm aan te doen.

Rond 7.30 uur vertrekken we met een kalm windje, dat echter gaandeweg flink toeneemt.

We weten dat het hier kan klotsen, dus dat doet het nu ook met een constante BF 5.

Hilco houdt me beneden, want als ik boven kom gaat het niet zo goed.

We lezen en ik slaap veel tussendoor. De motor doet het geweldig.............

Rond 17.30 uur varen we Fecamp met laag water aan. maar er staat voldoende  water om naar binnen te kunnen!

Hoge golven hier bij de haveningang met deze wind en we moeten wegblijven van het  zandbankje aan stuurboordkant. Alles gaat goed.

Even na 18.00 uur en met een volle tank diesel zijn we afgemeerd.

We lopen naar ons eigen restaurantje en worden warm welkom geheten door de eigenaar.

Waar zijn oudere broer met dezelfde boksersneus is gebleven durven we niet te vragen.

Ik eet wat gekookte mosselen en hij pocheert een visje met aardappeltjes.

Altijd lekker hier en Hilco zit echt bij te komen.  

Niet leuk al dat gedoe en je vakantiegevoel is wel over.

Het was een goeie terugreisdag.

Een kort stukje varen vandaag.

We hebben heerlijk geslapen en dat doet goed.

Zacht en kalm weer met veel minder wind dan gisteren voorspeld.

7.45 uur varen we weg en is het genieten van de mooie krijtrotsen.

De zee is rustig en dat maakt het gemakkelijker voor de schipper.

Voor we het weten zijn we om 11.45 afgemeerd in een zonovergoten DIeppe.

We draaien een wasje en eten een visje aan de wal.

De prachtige kathedraal is uiteraard vandaag ook open en altijd een bezoek waard. mooi !

De was hangt inmiddels te drogen en  we krijgen zowaar weer een vakantiegevoel... fijn !

Het was een zonnige dag in Dieppe.

Passage Cap Gris Nez

Voor het eerst tijdens de vakantie een natte boot 's morgens.... en nu niet van de regen.

De nachttemperaturen dalen; augustus is gearriveerd, of we willen of niet.

Lekker geslapen, ik voel me wat fitter en  klaar om verder te gaan.

Om 7.00 varen we weg, helder weer en zo'n 12 knopen wind, die na een paar  uur halveert.

Kalm motoren we richting Boulogne sur Mer, waar we om 14.00 uur afmeren aan een prima lange steiger.

Er is volop plaats in de haven. 

Alle Boulogenaren lijken op weg naar het drogere warme Zuiden.

Na een omeletje even de wal op voor de boodschappen voor morgen.

Boulogne is en blijft voor ons een smoezelige stad, waar we ons nooit thuis hebben gevoeld.

Of het nu de geur van de vismeelfabriek van vroeger is, de geur van het spuiwater of wat dan ook, het ruikt zelden fris in deze stad.

De struggle for life is hier zichtbaar.

De mensen  hebben het hier niet gemakkelijk, dat lees je aan veel dingen af.

Vroeg naar de kooi, met voor morgen een lange dag op ons netvlies.

Het was een dag met een luchtje.

Van Boulogne naar Zeeland, voor de kust van Westkapelle.

Een onrustige nacht achter de rug.  

De hele nacht meren er zeilboten af en zijn er vertrekkers, dit blijft een doorreis haven.

Als je dan weer iemand langs hoort tuffen ga je toch liggen luisteren of ze de restruimte naast onze boot zullen pakken en aan ons afmeren.

Dat gebeurt gelukkig niet, zodat we morgenochten niemand uit zijn eerste slaap wakker hoeven te kloppen omdat wij vroeg willen vertrekken.

Als we eindelijk indutten gaan  de vissers rond 4.00 uur met het nodige kabaal naar zee.

Om 6.30 vertrekken we.

Het is heel zacht en er staat geen wind. Wel is er wat ochtendmist op zee.

Binnen het kwartier laten we ons plan om Duinkerken of Oostende aan te doen varen en plannen alleen maar om zover

mogelijk te komen, zeker zolang het weer rustig is.

Vannacht is in het  Engelse kanaal BF 7 voorspeld en daar pak je hier op dit stuk zee altijd wel wat van mee.

Even na 8.00 uur passeren we Cap Griz Nez.

De kaap ligt er mooi bij en het water gedraagt zich keurig.

Mooie omgeving hier !

Tegen 10.00 uur zijn we voor Calais, waar het een drukte van belang is met ferries en andere beroepsscheepvaart, opletten geblazen.

We hoeven maar een keer even in te houden om een grote tanker te laten passeren.

We vorderen en vorderen en horen het bliepje van de mobile telefoon als we de Belgische grens passeren.

Er hangt er al uren een pikzwarte lucht boven het vasteland; we houden ons hart vast voor zwaar onweer want het is benauwd, zelfs op het water.

Na een paar uur knapt het op, wij hebben er in ieder geval geen last van gehad !

Rond 18.00 uur passage Zeebrugge.

We besluiten niet via de Westerschelde naar Breskens te gaan, maar Roompotsluis aan te lopen.

Het is om 22.30 uur laag water, dus we kunnen naar binnen qua masthoogte en zien dan wel weer verder.

Helaas komt er nu een pikzwarte bui van de andere kant opzetten.

Het ziet er naar uit dat we die nog net over ons heen krijen voor we de sluis in kunnen.

Net voor de ingang poeiert het flink en begint het te regenen.

Tot overmaat van ramp blijkt de marifioon ineens niet te werken, althans we kunnen niet uitzenden.

Uiteindelijk lukt het me via de telefoon de centraal geregelde sluisbedening op te roepen en openen ze de sluisdeuren voor ons..

Hoera, binnen !

Om 22.15 varen we de pikdonkere Oosterschelde op.

Geen maan, niks en het sprikkelt.

Toch besluiten we voor Zierikzee, maar dat ligt nog een aardig eindje weg.

Jeetje, wat hebben we zin in een douche en een warm bed.

Eindelijk meren we om 23.55 in Zierikzee af.

Aan een douche komen we niet meer toe, maar het bed is heerlijk.

Het was een lange dag met 120 zeemijlen.

Om 8.00 uur zijn we klaarwakker.

We tanken diesel en eten al varend een ontbijtje onderweg.

Vannacht dacht ik echt dat het fout ging met die rare galsteen.

Ik kreeg ineens weer ijskoude rillingen en had het daarna bloedheet.

Gelukkig zakte het af, misschien een reaktie op de lange dag van gisteren,

Het zonnetje schijnt en we hebben zin om naar de thuishaven te gaan.

Motorend ontdekken we weer hoe mooi Zeeland is en even voor 12.00 uur varen we de Grevelingen, waar  een uurtje later Hans en Manja ons zwaaiend welkom heten.

Even een beetje uitrusten en dan van alles regelen, zoals dat altijd het geval is.

Het ziet er naar uit dat we een nieuwe mast moeten.

De verzekeringsexpert komt a.s. vrijdag langs.

We besluiten naar Rotterdam te gaan en komen dan morgen terug 

Ik heb een afspraak bij de arts om te bekijken wat en hoe met die galsteen.

We laden wat spullen in en gaan op weg.

Het was thuiskomendag.